Jarenlang stond mijn leven stil. Ik had het gevoel geleefd te worden in plaats van te leven. Ik zat vast in een leven dat me niet beviel.
En nu zit ik vol levenslust en ben ik niet meer te stoppen!
In februari 2012 zette ik een doodenge stap die mijn leven veranderde.
Voordat ik die stap met je ga delen wil ik je eerst wat meer vertellen over de periode tot dat moment.
Ik ben geboren en opgegroeid in het prachtige Delft. De stad van het Delfts Blauw en Willem van Oranje. Al vanaf mijn basisschooltijd was ik een meisje dat graag kletste met vriendinnen, maar ook met mijn leraren. Dit groeide in mijn middelbare schooltijd tot het niveau dat ik op school de hele dag met mijn vriendinnen kletste en bij thuiskomst vroeg aan mijn ouders of ik een vriendin mocht bellen. Mijn tijd op de middelbare school was ontzettend fijn. Ik ging graag naar school, had fijne vriendinnen en ben vanaf de brugklas actief geweest in het schoolkoor. Ik zong ook altijd. Thuis kreeg ik dan ook geregeld te horen “Ben je nou nog niet uitgepraat?” of “Laat nou die cd maar een spelen.”
Van jongs af aan was ik een onzeker en angstig meisje. Ik trok me dingen ontzettend aan en was bang om fouten te maken. Ik had mezelf daarom aangeleerd om vooral veilige dingen te doen en te zeggen. Ik paste me vooral heel erg aan anderen aan, maar voelde me alles behalve gelukkig.
Tot aan 5 Atheneum liep alles voorspoedig, hoewel ik voor sommige vakken op mijn tenen liep om het te halen. Ik zat niet lekker in mijn vel, ging nog meer op mijn tenen lopen en zat nog minder goed in mijn vel. En in het vijfde jaar liep het mis. Het ging niet meer. In overleg met school werd toen besloten dat ik na dat schooljaar zou overstappen naar 5 HAVO (en direct eindexamen zou doen). Deze overstap heeft voor mij heel lang als falen gevoeld, ook al haalde ik mijn eindexamen met veel gemak. Inmiddels weet ik dat ik niet gefaald heb.
Na de middelbare school ging ik studeren in Leiden. Ik wilde met mensen werken en dat resulteerde in een opleiding HBO-verpleegkunde. Toch was dit het niet voor mij. In mijn eerste baan viel uit door de werkdruk en een flinke depressie. Een depressie die eigenlijk ook al speelde tijdens mijn opleiding verpleegkunde. Voor deze depressie kreeg ik hulp, maar dit bleek niet de hulp te zijn waar ik bij gebaat was. Mijn depressie bleef daarom terugkeren. Totdat ik in 2012 die doodenge stap zette.
In 2012 realiseerde ik me plotseling dat de hulp die ik gehad had misschien wel de juiste was geweest, maar dat ik zelf de oplossing in de weg zat. Ik wist zo goed wat ik wel en niet moest zeggen tegen mijn hulpverleners. Ik wist wat ze wilden horen. Maar dat hielp mij niet verder. Ik trok dus de stoute schoenen aan en maakte een afspraak bij de huisarts, die me naar haar praktijkondersteuner verwees. Daar vertelde ik dat ik dat mijn leven stilstond en dat ik hulp wilde, maar dat dat wel iemand moest zijn die door mijn mooie woorden heen zou prikken. Doodeng vond ik het. Nu moest ik wel.
En zo kwam ik terecht bij een fantastische hulpverlener die er echt voor mij was. Ze schakelde nog een andere hulpverlener in en met z’n tweeën hielpen ze mij. Stapje voor stapje durfde ik in beweging te komen. Ik groeide. En met die groei kwam ook mijn levenslust (terug).
Op het moment dat ik hiermee startte werkte ik al negen jaar in een administratieve baan. Een baan die me niets opleverde. Het werk gaf me geen voldoening en (ook al had ik na lange tijd vaarwel gezegd tegen mijn depressies) eerlijk gezegd mijn leven ook niet. Ik leefde niet, ik was bezig met overleven. Dus ook hierin ging ik stappen zetten. Naast mijn parttime administratieve baan startte ik met de opleiding HBO-toegepaste psychologie en dit bevestigde mijn visie voor mij alleen nog maar meer.
Meer en meer realiseer ik me dat mijn levenslust groter werd naarmate ik groeide, maar ook dat groei een essentieel onderdeel van mij is. Ik kan niet zonder en ben ervan overtuigd dat niemand zonder kan. Groei = leven. Zonder groei leef je niet.
Alle puzzelstukjes vielen hiermee voor mij op z’n plek. Ik zet in mijn leven nu ook specifiek in op groei, ook al is dat heel vaak oncomfortabel. Maar ik ga dat gevoel van oncomfortabel voelen niet meer uit de weg omdat ik weet dat dat essentieel is voor groei. Ook al is dat soms heel spannend.
Mijn missie op het ervaren van levenslust is dus niet zo ingewikkeld. Om levenslust te ervaren hoef je maar één ding te doen: In beweging komen. Groeien. Want groei is leven!
En precies daarom help ik vrouwen, die niet happy zijn en het gevoel hebben stil te staan in hun leven, hier verandering in aan te brengen zodat zij weer levenslust gaan ervaren en hun energie weer stroomt.
