Storytime!

In deze blog wil ik iets vertellen over werkstress en hoe ik dat als 22-jarige ervaarde. Ik was toen net afgestudeerd aan de HBO-V en ging als verpleegkundige aan de slag op de longafdeling van een groot ziekenhuis. Het was tijd om al het geleerde in de praktijk te brengen. Ik kreeg de mogelijkheid al snel om me te specialiseren op het gebied van longziekten. Superinteressant. En toch ging het uiteindelijk mis.

Wat gebeurde er?

Ik was 22 jaar, had nog weinig werkervaring, was enorm onzeker, zat niet goed in mijn vel én werkte op een afdeling met veel werkstress en veel heel erg zieke mensen. Geen goede combinatie kan ik je vertellen. Ik voelde me extreem verantwoordelijk. Ik was bijna dag en nacht bezig met mijn werk. “Ben ik niets vergeten?” “Hoe zou het gaan met meneer x” “Hoeveel personeel zullen we morgen hebben?” “Kan ik met mijn vragen bij iemand terecht?” Mijn stresslevels waren 24 uur per dag, 7 dagen per week hoog. Totdat het echt niet meer ging en ik met een depressie/burn-out in de ziektewet kwam te zitten.

Wat ging hier nou mis?

Allereerst moet ik natuurlijk vermelden dat het een samenloop van een heleboel omstandigheden waren. Mijn onzekerheid, mijn extreme verantwoordelijkheidsgevoel, het feit dat ik al niet lekker in mijn vel zat én daarbovenop het feit dat ik me schaamde. Ik schaamde me dat ik uitviel. Hierdoor praatte ik ook niet over mijn onzekerheden en mijn stress.

Inmiddels ben ik 20 jaar ouder en heb ik een heleboel geleerd. Ik wil graag mijn inzichten met je delen in de hoop dat jij hier ook iets aan hebt.

1. Wanneer je als 22-jarige van school komt heb je nog maar weinig ervaring. Dat is logisch. Die ervaring moet je nog opdoen. Dit geldt voor iedereen op die leeftijd. Dat je je daar onzeker over voelt is ook niet raar. Inmiddels weet ik, door te praten over dit onderwerp, dat je niet de enige bent hierin. Door erover te praten kunnen anderen je ondersteunen en kun je een stukje van die stress laten varen.

2. Een groot verantwoordelijkheidsgevoel is niets mis mee. Je gaat er 100% voor en doet alles wat binnen jouw mogelijkheden ligt. Super! Maar… er zijn grenzen. Meer dan 100% kun jij er niet voor gaan. Zolang jij je best doet, hulp vraagt wanneer je er zelf niet uitkomt en zaken overdraagt wanneer jij er niet aan toekomt of vrij bent, dan heb je alles gedaan wat er van jou gevraagd kan worden. Dat is genoeg. Niemand verlangt meer van jou. Doe dit zelf dan ook niet.

3. Geef je grenzen aan. De uren die je werkt zijn beperkt. Er kan niet van je verwacht worden dat je 40 uur werk in 24 uur propt. Dat is niet mogelijk. Geef aan waar jouw grenzen liggen en blijf dit doen totdat er een oplossing is. Voelt iets niet goed voor je? Laat dit ook weten. Heel vaak kunnen dingen op die manier opgelost worden.

Ik hoop dat je iets hebt gehad aan mijn verhaal en mijn inzichten. Wil je hier nog iets over kwijt? Laat dan een reactie achter in de comments van mijn Instagram of stuur me een DM op Instagram wanneer je liever privé iets laat horen.

Liefs, Wendy